میکروپیگمنتیشن ابرو و تفاوت با میکروبلیدینگ
میکروپیگمنتیشن ابرو چیست؟
برخلاف تاتو که فرم مصنوعی را برای ابروها به ارمغان می آورد، میکروپیگمنتیشن ابرو جهت بازسازی طبیعی، جلوه بخشی و متعادل سازی چهره مورد استفاده قرار می گیرد. اساس کار میکروپیگمنتیشن مبتنی بر اصول علمی است که با استفاده از دستگاه های استاندارد و وسایل یکبار مصرف صورت می گیرد و این امکان را به پیگمنتر می دهد که آرایش دائمی ایمن را پیاده سازی کند.
طی انجام میکروپیگمنتیشن، رنگدانه های زیست سازگار در عمق مشخصی از پوست تزریق می شوند که این عمل، آسیب به بافت های پوستی را به حداقل می رساند. شاید برایتان جالب باشد بدانید که این نوع تتو علاوه بر کاربردهای زیبایی در حوزه پزشکی نیز مورد استفاده قرار می گیرد. اگر بخواهیم میکروپیگمنتیشن را با تاتو سنتی مقایسه کنیم، این روش دارای درد و خونریزی کمتری بوده و ماندگاری بالاتری نیز دارد.
مزایا و معایب تاتو به روش میکروپیگمنتیشن
همان طور که احتمالا می دانید، میکروپیگمنتیشن ابرو علاوه بر تاتوی ابرو در تاتوی خط لب، رژلب و خظ چشم نیز کاربرد دارد که اصطلاحا به آن آرایش دائمی می گوییم. آرایش دائمی این امکان را در اختیار بانوان قرار می دهد که در وقت و هزینه های خود صرفه جویی کنند. علاوه بر این، برای افرادی که به آرایش حساسیت دارند یا افرادی که دارای اختلالات حرکتی بوده و قادر به آرایش کردن نیستند نیز بسیار مناسب واقع می شود.
افرادی که به بی حس کننده های موضعی که پیش از انجام پیگمنتیشن به کار می روند حساسیت دارند، ممکن است پس از به کارگیری این مواد دچار آسیب هایی شوند. از آنجایی که میکروپیگمنتیشن روی اندام های حساسی نظیر لب و چشم ها طراحی می شود، توجه به این نکته از اهمیت بالایی برخوردار است.
به جرأت می توان گفت که از بزرگترین معایب آرایش دائمی، عدم رضایت از نتیجه نهایی است. از آن جایی که این تکنیک روز به روز از محبوبیت بیشتری برخوردار می شود، احتمال تغییر مد در آن بسیار بالاست و به طبع احتمال افزایش پشیمانی از انجام آن نیز بالا می رود.
تاتو به روش میکروپیگمنتیشن چه فرقی با میکروبلیدینگ دارد؟
میکروپیگمنتیشن و میکروبلیدینگ دو روش آرایش نیمه دائمی هستند که در ظاهر شباهت های بسیاری به هم دارند، در صورتی که تفاوت های جزئی نیز در آن ها مشاهده می شود. به عنوان مثال برای طراحی ابرو به متد میکروپیگمنتیشن از ابزار دیجیتالی استفاده می شود؛ این در حالی است که دستگاه مورد استفاده در روش میکروبلیدینگ، غیر الکتریکی بوده و به صورت دستی انجام می گیرد.
انجام تتو به روش میکروپیگمنتیشن در لایه های عمیق تری از پوست صورت می گیرد و مدت زمان بیشتری را نسبت به میکروبلیدینگ می طلبد. در میکروبلیدینگ از تیغ نازکی برای هاشور زدن استفاده می شود؛ در حالی که برای پیاده سازی میکروپیگمنتیشن، نیاز به ایجاد صدها نقطه تا زمان شکل گیری ابرو است.
میکروپیگمنتیشن هر دو تا پنج سال نیاز به ترمیم دارد؛ این مدت زمان در روش میکروبیلدینگ به شش ماه تا یک سال می رسد. میکروپیگمنتیشن به مراقبت های بیشتری نیاز دارد و هزینه آن از تتو به روش میکروبیلدینگ نیز بیشتر است.